مشکل این‌جاست که وقتی دانش‌آموزی می‌گوید نمی‌دانم، ما خیلی زود به سراغ دانش‌آموز بعدی می‌رویم و این باعث می‌شود دانش‌آموز اول، مسئولیت یادگیری را نپذیرد و از فکر‌کردن و حل مساله فرار کند. ما باید راهی پیدا کنیم تا دانش‌آموز را نسبت به پاسخ‌دادن ترغیب کنیم.  در ادامه، ۳ راهکار عملی برای این شرایط پیشنهاد شده‌ است:

۱.پاسخ این سوال، چه‌چیزی نیست؟

این‌بار که دانش‌آموز گفت:‌ «نمیدانم!» به او بگویید: «فکر می‌کنی پاسخ سوال چه‌چیزهایی نمی‌تواند باشد؟»

برای مثال اگر پاسخ ضرب ۵ در ۳ را نمی‌دانست، به او بگویید: «چه پاسخ‌هایی نمی‌تواند جواب این ضرب باشد؟» دانش‌آموز ممکن است بگوید صفر، چون برای اینکه پاسخ، صفر شود لازم است یکی از عامل‌ها صفر باشد و این‌جا عامل صفر نداریم. می‌توانیم پرسیدن را  ادامه دهیم و بگوییم: «دیگر چه چیزی پاسخ این سوال نیست؟»

شاید با این پرسش‌ها، ما پاسخ سوال اصلی را نگیریم ولی این فرآیند عالی است! چون ما توانستیم سوالاتی بپرسیم که دانش‌آموز را به فکر کردن ترغیب کند و موتور مغز دانش‌آموز را روشن کند. حتی با این پرسش‌ها می‌توانیم از دانسته‌های دیگر دانش‌آموز نیز مطلع شویم. مثلا زمانی که دانش‌آموز می‌گوید پاسخ این سوال قطعا صفر نیست، چون برای صفر شدن، لازم است یکی از عوامل ضرب صفر باشد، در‌می‌یابیم که دانش‌آموز، قانون صفر شدن پاسخ ضرب را می‌داند.

۲. از دوستانت بپرس.

وقتی دانش‌آموزی پاسخ سوالی را نمی‌داند، باید یاد بگیرد که می‌تواند پاسخ خود را ، به شکل‌های گوناگون پیدا کند و معلم، تنها منبع پاسخگویی نیست. بنابراین زمانی که دانش‌آموزی پاسخ سوالی را نمی‌داند، می‌توانیم به او بگوییم: «از یکی از دوستانت بپرس و سپس هرآنچه که یادگرفتی برای کلاس توضیح بده.» با این روش، مسئولیت یادگیری به عهده‌ی دانش‌آموزان خواهد بود، دانش‌آموز به‌هنگام پاسخ‌گویی استرس کم‌تری را تجربه می‌کند و همدلی و تعلق‌خاطر به کلاس نیز افزایش می‌یابد.