در بسیاری از کلاس‌های پرجمعیت ایرانی، یکی از چالش‌های پرتکرار برای معلمان، حرکت‌های بی‌موقع دانش‌آموزان حین تدریس است. برخی از دانش‌آموزان در میانه‌ی درس به سمت دیگر کلاس می‌روند تا وسیله‌ای بردارند یا گفت‌وگویی کوتاه با هم‌کلاسی خود داشته باشند. برخی دیگر برای نوشیدن آب یا دلایل مختلف دیگری از صندلی خود بلند می‌شوند. تکرار این رفتارها، تمرکز کلاس و معلم را مختل می‌کند و گاه معلم را ناگزیر به توبیخ و فریاد می‌سازد.

اما پرسش اینجاست: آیا می‌توان بدون توسل به تنبیه، فریاد و نوشتن قوانین خشک، این وضعیت را به شکلی مؤثر مدیریت کرد؟ پاسخ مثبت است، مشروط به آن‌که رویکردی مربی‌گرانه در پیش گرفته شود. در این رویکرد، به‌جای کنترل صرف، سعی می‌شود رفتارها ریشه‌یابی، نیازها شناسایی و راهکارها به صورت مشارکتی طراحی شوند.